کد مطلب:97366 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:58
«والله ان امرءا یمكن عدوه من نفسه یعرق لحمه و یهشم عظمه و یفری جلده، لعظیم عجزه ضعیف ما ضمت علیه جوانح صدره، انت فكن ذاك ان شئت، فاما انا فوالله دون ان اعطی ذلك ضرب بالمشرفیه، تطیر منه فراش الهام و تطیح السواعد و الاقدام و یفعل الله بعد ذلك ما یشاء»: [صفحه 146] «به خدا سوگند آنكه به دشمن امكان و فرصت می دهد كه گوشتش را تا استخوان بشكافد و استخوانش را بشكند و پوستش را بدرد، ناتوانیش بزرگ و قلبش ضعیف و ناتوان است، تو اگر خواهی چنین باش و اما من!: به خدا سوگند پیش از آنكه به دشمن فرصت بدهم، شمشیر مشرفی[1] را چنان بر او فرود خواهم آورد كه ریزه های استخوان سرش بپرد و دستها و پاهایش قطع گردد و پس از آن آنچه خدا خواهد، كند»[2]. [صفحه 148]
پس از جنگ نهروان و فارغ شدن از امر خوارج، امام مایل بود كه سپاه از همانجا به سوی شام حركت كنند و كار معاویه را یكسره نمایند ولی سپاه موافقت نمی كرد، امام از اینكه فرصت از دست می رود و دشمن، فرصت تجدید قوا و تهاجم پیدا می كند سخت نگران بود، ولی در عین حال چاره ای نداشت جز اینكه تسلیم نظر سپاه شود، در اینجا امام یك سخنرانی آتشین ایراد كرد و به مردم از بازتاب این سستی و ضعف هشدار داد و فرمود:
صفحه 146، 148.